Genel

Şair İlhan Berk’e bir röportajda “ne olmak istediğini” sormuşlar; “Bir köyde gökyüzü olmak isterim” demiş. Yaşadığımız koca koca hayatlar, gökle uzayla yanyana konduğunda kum tanesi kadar küçük kalıyor değil mi? Hepimizin gökyüzünde bir yeri var yaşarken de, sonrasında da. Yüzümüzü yukarı çevirdiğimizde gökyüzünün bize ait parçası beliriyor. O gökyüzünde bazen güneşli mavilikler, göçmen kuşlar, uçurtmalar görüyoruz. Bazı zamanlarda ise sert…

En iyi arkadaşlarınız acınızı, üzüntünüzü, kederinizi paylaşır. En zor zamanlarınızda, yalnızlığınızı giderirler. Fakat bilirsiniz -veya bilmiyorsanız da yaşayarak öğrenirsiniz- ki acı bölüşülünce azalmaz, hatta yayılarak çoğalır. Sizin kederiniz, mutsuzluğunuz en yakınınızdakinin üzerine sıçrar, artık onun da gözlerine geçmiştir, bir süredir gözlerinizi örten bulutlar. Bu yüzden sizi sadece dinleyecek, acınıza ortak olacak, bu acıyı ve kederi kendi içinde hissedecek arkadaşlar ne yazık ki ilacınız,…

Şiirler, şarkılar, filmler her geçen yıl biraz daha fazla incitir bizi. Hayat mutlulukları ne kadar çok tattırsa da, en çok acılarımızı taşırız koynumuzda. Acılarını insan daha özenli saklıyor, tuhaf bir değeri oluyor bu acıların. Çok şey öğrettiğinden mi yoksa unutmaya kıyamadığımız kadar değerli hatıraları yüklendiğinden mi bilinmez; aldığımız yaraları, hiç iyileşmemesini ve izlerinin silinmemesini isteyecek kadar çok severiz. Bazı acıları…

Hayatım boyunca iyi bir insan olarak kalmaya çalıştım. Mutlu ettiğim çok insan oldu. Çok insanın hayatına iyi bir şeyler kattığımı düşünüyorum. Benden haberi olmayan, kimselere söylemeden iyilik yaptığım insanlarım var. İyi bir insan olarak kalmak istedim sadece. İşimde de, özel hayatımda da başarmak için hileye hurdaya başvurmadım. Her sabah aynaya bakarken yüzümde o “iyi insan olarak kalmanın gururu”nu görmek istedim….

Edip Cansever’in olağanüstü şiiri Ben Ruhi Bey Nasılım, “Niye ölmemeli öyleyse / Yaşamak mutlu bir devinimse.” dizeleriyle bitiyor, korodan önceki son bölümde.  Hayattaki pek çok duyguda olduğu gibi, mutluluk da alabildiğine göreceli, insandan insana, kültürden kültüre değişiyor. Nedir mesela sizi mutlu eden veya eksikliğiyle mutsuzlaştığınız şeyler? Eşyadan bahsedecek olursak; ev, otomobil, yazlık, tekne, bir Fender Stratocaster gitar veya bir Harley-Davidson motor? Örnekleri artırabiliriz…

Patrick Süskind’in müthiş romanı Das Parfum, koku duyusu olağanüstü seviyede olan Jean-Baptiste Grenouille adlı yarı deli bir adamın sıra dışı hikâyesini anlatıyor. Metrelerce mesafeden herhangi bir şeyin kokusunu tüm ayrıntılarıyla alabilen Grenouille’in en büyük sorunu, kendi kokusunu alamaması. Ömrü boyunca kendi kokusunu arar kahramanımız; genç kızların bedenlerindeki kokuyu çalma derdine düştüğünde de. Hayatın bir yansıması bir bakıma bu roman. Gösterişli anlatımı ve…

Biri olmalı. Yaslanmak, sarılmak, dokunmak, tutunmak, elini tutmak, okşamak, dur gitme demek, gidiyorum demek, gitmemek, gidememek için. Biri olmalı. Yalnızlık, bir insanın tek başına altından kalkamayacağı kadar ağır bir şeydir. Kalktınız diyelim, üstesinden geldiniz tebrikler. Peki ne kaldı sonrasına? Sizden ne kaldı geriye? Hayatta paylaşamadığınız hiçbir şeyin anlamı yoktur. İyi veya kötü, hiçbir şey… Tek başınıza yapacağınız hiçbir hesap, size sonuç olarak 1’den fazlasını vermez. Biri olmalı diyordum ya,…

Özgür ruhlu erkekleri sever kadınlar. Belki de serseri karakterlere vurulmalarının bir sebebi de o yabanilikleri, o evcilleştirilemez olmalarıdır. En munis, en sakin, en huzur seven kadının bile kalbinin bir köşesinde o serseriye ait bir yer vardır. Sonradan kazanılamayan, karaktere doğuştan ilişmiş, genetiğe kodlanmış bir özelliğin kadınlar için böylesine müstesna bir anlam taşıması erkekler açısından bir şans mı yoksa şanssızlık mı…

İngiltere’nin güney doğusunda, Brighton şehrinin La Manche mahallesindeki iskelede kuşlar gün batımında topluca bir ayine başlıyor. Deniz ve gökyüzü durgun, uykuya çekilmek üzere. İnsanlar evlerinde. Dışarıda sadece kuşlar var. Ve onları fotoğraflayan bir yabancı. Böyle bir görüntü bazı yerler için sürpriz değildir. Bilirsiniz ki o kuşlar tam da bu saatlerde çıkagelecektir. Şayet bölgenin yabancısı iseniz bu durum sizin için şok…

Başlıktaki söz, Gülten Akın’ın bir şiirinin ilk dizesi. “İlkyaz” adında çok güzel bir şiir. Kabul, herkesten ince şeyleri anlamasını beklemek hata olur. Hepimiz zaman zaman kendimizi bu durumda bulabiliriz. Farkında olmadan, bunu anlamayacak kadar başka şeylerle meşgulken her şey olup biter. Hayat, bizim durup baktığımızda gördüklerimizden ibaret aslında. Farkına varamadıklarımızdan, göremediklerimizden, duyamadıklarımızdan haberimiz yok. Başkalarının hayatı oluyor onlar; başkalarının incelikleri….

Tek sözü, tek davranışıyla bir insanı yargılamak, yaftalamak, onun hakkında genel bir intiba oluşturmak ne büyük hata. İnsanı tanımak öyle kolay bir şey mi? Kıta gibi insanlar var. Yıllarca tanısanız farklı coğrafyalarını keşfedersiniz. Her bir sözünün, her bir davranışının arkasında dağlar, ovalar, göller bulursunuz. Sokaklarında ve caddelerinde kaybolmak için onun aleminde kısa bir tur atmanız yeter de artar bile. Dört…

Bugün kürtajın cinayet olduğunu söyleyenler, düne kadar binlerce kadın cinayetine ve şiddete seyirci kalmakla yetindi. Bu ülkede kadınların yerdeki kanı henüz kurumadan, onların yaraları iyileşmeden ülkenin başbakanı sırf yapay gündem oluşturmak uğruna bir kez daha vatandaşını hedef alıyor. “Kürtaj cinayettir” sözünün arkasında bir takım yasakların hazırlıkları yatıyor besbelli. Nabzı yokluyorlar her zamanki gibi. Kürtajın doğruluğunu veya yanlışlığını savunmak bir yana…

Ben hiç yalnız kalmadım. Veya şöyle söyleyeyim, ben hep yalnızdım. Nasıl baktığımıza, yalnızlıktan ne anladığımıza göre değişiyor cevap. Korkunç bir şeydir kimileri için. Pek çok insan için ise hayat yalnızlıktan ibarettir. Sadece misafirler olur; gelirler ve giderler. Bir kahve içimi, biraz sohbet, şunlar bunlar. Sonra yine kendinle baş başa. Kimseler bilmez, görmez, kendi kalabalıklarıyla meşgulken sizin yalnızlığınızın lafı bile olmaz….

Öldükten sonra, “ne hayattı be!” diyebileceğimiz bir hayat yaşamak lazım. Dolu, hızlı, fişşek gibi. Kolay mı böyle bir hayat yaşamak? Hiç değil. Ellerimizi kirletmeden yapamayız bunu. Ve kolay olsaydı herkes yapardı. Çok zor da değil aslına bakarsanız. Sadece zahmet istiyor. Peki ne zaman, hangi arada yaşayacağız tüm bunları? Ne gelir elimizden, bir ömrü tüketmek üzereyken bu gerçeğin ayırdına vardığımızda? Bilir de…