Dubrovnik

Uykunun en derin evrelerinde, gecenin sabaha döndüğü saatlerde herhangi bir sebepten uyanıyorum bazen. Şehrin manzarası, günün her döneminde farklı oluyor ya; ben en çok tam da bu alacakaranlık manzarasını seviyorum. Doğal ışık en saf haliyle örter görüntüyü. Binaları, tepeleri, ağaçları, otomobilleri, denizi, kedileri ve karşılaştığı her şeyi en çıplak haliyle sunar. Şehir ışıkları ise işbaşındadır yine. Gün ışığıyla bir güç mücadelesine…

Bazı yabancı şehirlerde kendimi “yabancı” hissetmiyorum. Şarkılar, yemekler, insanlar, binalar ve daha pek çok günlük detayın çağrışımları sayesinde bir yakın akrabalık duygusuna kaptırıyorum kendimi. Bu hissi en yoğun haliyle Balkan şehirlerinde yaşadım. Atina’da taksiye bindiğimde gözüm, dikiz aynasına asılmış tespihe takılmıştı. Sonra mezeler, insanların konuşma heyecanı, sıcak karşılamaları, müzikleri, dansları ve daha nicesi… Hep tanıdık yüzler görüyordum sokaklarda. Benzer duyguları…