Kazım Koyuncu’nun içli, hüzün dolu bir şarkısı var “Gyuli çkimi” adında. Sözlerinin yakıcılığı Kazım’ın sesiyle korlaşır. Dinleyeni bir yolculuğa çıkarır.
Tut ki bir sandala binmişsin. Yavaşça ilerlersin durgun denizde. Elini suya daldırırsın, şarkı çalmaktadır, Kazım’ın sesiyle kürekler çekilir. Sanki kanın çekilir.
Ve sorarsın kürekleri çeken sevgiline: “Bir şarkı mıdır şiirin sandalını yüzdüren, yoksa bir şiir midir şarkıya can veren? Belki de hiçbiri. Sadece özlemektir.”

Rüyamda boynuna sarılmıştım
ağlıyordum uyandığımda
yaktın kül ettin sen beni gülüm

Merak ederim bu hülyalara daldıran şarkıyı dinlerken;
çok fazla özlemekten ölür mü insan?